Seis e media da mañá, sinto a meu pai rebulir pola casa, abre a porta e dime: “Arriba mangallón, (será polos meus cen quilos) hai que ir á viña dar sulfato que esta moi apestada a mañá e o mildeu non perdoa”.
Abro a ventá e una néboa pingueira abraza as árbores arredor da casa, á vez que se ve a Lourenzo asomar o fociño por detrás do pico do Sobreiro, a casa arrecende a café acabado de facer pola miña nai, entro á cociña e a mesa está adornada con xamón, chourizo, queixo: “Hala, a comer, que o corpo necesita gasolina para tirar da mangueira”.
Baixo as escaleiras, collemos o Ebro, máquina bruta do 1970, coa sulfatadora colgada e arrancamos para a Ribeira. Imos baixando, serpeando polas ladeiras do Sil camiño das viñas, nada pode igualar unha viaxe polas ladeiras de Amandi nun descapotable de 50 anos.
Lourenzo xa está empezando a romper a néboa, chegamos á viña e, hala, poñelo traxe, luvas , máscara e gafas; facemos o caldo: tantos litros, tanta superficie, tanto sulfato. ¿Fácil non?
Empezamos a baixar polos bancais paseniño e un berro dime: “¡¡Apura que se fai noite!!”, o veciño da viña do lado xa anda nela tamén. Chegamos ó fondo da viña, 100 metros e pico de nada en pendente vertixinosa, claro, o sulfato dáse de abaixo para arriba.
Empezamos a tratar cepa a cepa, bancal a bancal, sempre me lembro das broncas de meu pai: “Dálle ben as puntas que é por onde entra o bicho, e que non corra a gota que tiras os cartos”.
Véñenseme á cabeza as grandes viñas chás coma unha táboa onde un só home sentado no seu tractor con aire acondicionado sulfata non sei cantas hectáreas nun só día e eu, saltando de mura en mura suando coma un becerro, apenas dou una hectárea en toda a mañá.
As gafas empánanse coa suor e Lourenzo xa aperta ben, son perto das doce do mediodía e o meu corpo está totalmente empapado, inda queda un anaquiño, un último esforzo, xa se ve a pista onde remata a viña. Quécese ben na Ribeira Sacra, ¿será porque temos tres soles?, ¡tres soles! ti toleaches, afectouche o sulfato ás sinapses, pois non, son, serían: o do ceo, o que se reflicte no río e a calor que cospen as pedras das muras, “¡¡quécese ben!!”.
Por fin rematamos, ¡¡parcela tratada!!, sacamos o traxe de aplicación e cambiamos a roupa, creo que se a escorro saco un balde de suor;de novo viaxe en descapotable de volta á casa. Por certo, estou pillando un moreno envexa de moitos.
Aparcamos o Ebro diante da adega e, cómo non, a mollar a palleta; abrimos una botella de viño, sentamos debaixo da parra e pensamos: mereceu a pena madrugar; o noso é paixón polas vides, a Ribeira hai que mimala e non podemos deixar a ermo o que tanto traballo custou conseguir. Claro, si é que “o viño, bebelo, bébeo calquera, o carallo e ir dar o sulfato”.
¡¡Saúde Amig@s!!