*Lienzo de Abel Barandela, conocido como ‘El Pintor del Vino’. // Cedido por Abel Barandela
Os galegos temos uns gustos particulares en materia de viños. Satisfeitos coa súa graza, a poucos descontenta a lixeireza e o chisco de acidez que lles infunde o terroir propio do noroeste. En calquera caso, árdua tería sido a sorte dos galegos no seu decorrer histórico sen os seus viños. Para a nosa xente o viño foi unha grande ledicia: funxiu como alimento, alboroque, conforto e quentura; foi requerida tamén a súa presenza na relación social, veciñal e amistosoa, e por suposto no amor. E a todos pareceu, ademais, de todo punto indispensable na festa.
Algunhas tardes, é aconsellable deixar que a man vaia cara o lombo do libro apreciado, e retiralo do anaquel con coidado para entablar conversa cos prezados autores que falan aos nosos ollos; se cadra con Montaigne, Bellow, Dieste ou Pla. E facer isto coa naturalidade e o pracer de establecer contacto coas cousas que nunca nos defraudan: a calidez da man querida, a transparente frescura da auga do mar, as follas recendentes dun libro, ou a copa dun viño cordial.
Opinaba hai anos José Bergamín que no ámbito da cultura francesa era posible ler á carta, en tanto que no española era mester conformarse cun menú de prato único. Algo semellante acontecía co abano de viños dispoñibles. Porén, nos nosos días tamén é posible en Galicia ler á carta, dada a riqueza e variedade de posibilidades de elección en materia de libros, e beber asimesmo con moi cumprida satisfacción, ó podermos escoller un mosto de moi subidas prendas e de moi distinta faciana.
Non hai dúbida que melloran así os praceres sociais. E constitúe tamén unha fortuna para cada persoa ter un repertorio de opcións tan amplo no que resulta moi doado escoller un viño axeitado para compartir os distintos momentos da existencia. Ou mesmo as horas do día, que se fan máis gratas a inapreciables coa amable compaña dun dourado albariño, no aperitivo servido nunha terraza sollosa, o ben cun mencía a noitiña para sazonar mellor a amistosa leria, ou cun vedraño tostado, tomado en plurais horas, co que enriquecer a buscada soedade, se cadra na compaña dun libro, ó abeiro dun lume que arde nunha chaminea, entramentres a vista se recrea ao lonxe no vermello estourido, multiple e feliz, dun camelio en flor. Convén aprender a arte de saber escoller na vida, viños, libros e amizades para que compoñan a familia que acompañe perante toda unha existencia vivida con plenitude. Con tales afinidades electivas non faltará calor e dozura no trato con nós mesmos e co mundo, que por veces pode parecer áspero.
Os viños de nós, que tamén saben durar anos, gozan de irrefutable mocidade e gustan de ser moi humanos compañeiros. Constitúen a nota máis leda na sinfonía das nourritures terrestres e son peritos na arte do amizoso reconforto, destilando no espírito grolos comparables as palabras insustituíbles e necesarias, cando máis en falta as botamos. Quécennos o corazón cando sentimos que botan o seu brazo por riba do noso ombreiro e nos apertan contra eles transmutándonos en parella moza que estrea o pálpito inédito dun nacente namoro. O viño que se franquea na copa constitúe unha forma de amor, que, como enunciaba Gil de Biedma nun poema, ten notable calidade de vida. E é quen sabérnola dar. Grazas a el, nada queda dentro da nosa alma inmóbil, xa que o viño move á primavera e medra como unha pranta de alegría; é o vento que move o día, facendo que o corazón ascenda ás polas. Xa que logo, deixemos nesta hora que o cántaro de viño, ao bico de amor sume o seu bico, e, deste xeito, aplíquemonos, con Neruda, a propagar o cántico fraternal do froito.
*Autor de A rosa do viño (Galaxia) e A la sombra ejemplar de los parrales (Trea)